حدیث درباره فحش و ناسزا

فحش دادن و فحاشی، امان از این زبان…! که این روزها شده است ابزاری برای نشان دادن نظر!

یک تعداد عجیبی از مردم مان عجیب شده اند؛ هر جا هر حرفی به مزاجشان خوش نیامد، سریع زبان به فحاشی باز می کنند!

یک شخص فحاش و بد زبان؛ بیش از همه در حال نشان دادن شخصیت تو خالی خودش است.
انسان فحاش با فحش دادن ها و ناسزا گویی ها در واقع می گوید:

من از خانواده ای بی ادب و بی اخلاق هستم
من توانایی بیان مودبانه نظر خود را ندارم
من نمی توانم با منطق و استدلال نظرم را توضیح دهم
من سواد کافی را برای بیان نظرم ندارم
من توانایی کنترل عصبانیت و زبان خود را ندارم

حالا فضای مجازی یا حقیقی! چه فرقی می کند؟ بی ادب، بی ادب است…بی اخلاق…بی اخلاق است..هر کجا که باشد.

در فضای حقیقی! سر یک تصادف بسیار ساده آنچنان فحاشی ای به هم می کنند که اصلا حتی توجهی به نگاه کودکان و نوجوانانی که صدای آنها را می شنوند، نمی کنند!
در فضای مجازی! سر یک عکس که خوششان نمی آید، یک عقیده یا رفتاری که مطابق آیین رفتاری آنها نیست، هر چه می خواهند فحش می نویسند و می روند!
فکر نمی کنند این ترویج فحاشی است؟ این کار در دید خیلی از غیرایرانی ها که زبان فارسی را می دانند، نشان دهنده ی فرهنگ امروزی ایران می شود! همانطور که بارها آوازه ی این فحاشی ها به شخصیت های مختلف زبان زد شده است؟

در تعجبم! فحاش ها..خود را که می دانند؟ آنهایی که ادعای مومن بودن دارند و فحاشی می کنند؛…خواب هستند و خود خبر ندارند…
آنهایی هم که ادعای غیرت ایرانی دارند و فحاشی می کنند..خواب هستند و غرورشان نمی گذارد بیدار شوند..

مسلمان آبروی نام مسلمانی را نگه می دارد..و ایرانی آبروی نام ایران و ایرانی را… حال مگر در این کشور کسی خارج از این دو گروه است؟؟؟ اگر که نه! پس این همه فحاشی برای چیست!