حدیث امام هادی (ع) درباره اثر نکردن حکمت در برخی افراد
امام هادی علیه السلام فرمودند: سخنان حکمت آمیز در خوی های تباه شده سودی نمی بخشد.
درباره اثر نکردن حکمت در برخی افراد
وقتی کسی با انجام گناهان بسیار و ایجاد صفات زشت در خودش، خود را به تباهی و گمراهی می کشاند و توبه نمی کند؛ اینجاست که سخن حکمت آمیز در او اثری ندارد.
منظور از خوی های تباه شده همین است، یعنی انقدر معصیت و صفات بد در شخص ملکه شده که سخن حکمت در او بی تاثیر است.
همانطور که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا لشکر عمر سعد را نصیحت کرد اما در آنها اثری نداشت.
این مساله به خاطر وجود نقص در گوینده نیست و اینکه فکر کنیم حتما سخن حق نیست یا نفس گوینده به قولی گرم نیست که در برخی اثری نمی کند بلکه به این دلیل است که شنونده کر و کور شده و سخن حکمت در او اثری نمی گذارد.
این حدیث برای بسیاری از ما جای تامل دارد..
آیا هرگاه که کلامی از معصومین می شنویم، به فکر می رویم؟ آیا به دنبال اصلاح و تطابق رفتاری خود با حدیث و کلام حق هستیم؟
اگر عیبی را در خود می شناسیم..در خصوص آن حدیثی می خوانیم و بی تفاوت رد می شویم..این یک زنگ خطر است و باید به دنبال دلیل این بی توجهی باشیم…مبادا زمانی به خود بیایم که انقدر کدر شده ایم که دیگر صم بکم عمی فهم لا یرجعون …شویم.