حدیث درباره عدالت میان فرزندان

میان فرزندان فرق نگذاریم. گاهی ما کارهایی می کنیم و رفتارهایی می کنیم که شاید هم به عمد نباشد اما تفاوت قائل شدن است.

برای یکی از فرزندان هدیه می خریم برای بقیه هم می خریم اما مشخص است که یکی از هدیه ها گران تر و ارزشمندتر است.

شاید بچه های کوچکتر این موضوع را متوجه نشوند اما بزرگترها این مسایل را خوب می فهمند.

گاهی یکی از بچه ها را به آغوش می کشیم و مراقب نگاه آن یکی نیستیم.

بعضی پدر مادرها هنوز هم متاسفانه مانند گذشته یا دختر دوست هستن یا پسر دوست و فرزندی که جنسیت آن مورد علاقه آنها نیست را مورد کمبود محبت قرار می دهند و اصلا حواسشان به اثرات این موضوع نیست.

و موارد زیادی در این ماجرا هستند، الگوی اول فرزندان از کودکی والدین شان هستند اگر آنها این تفاوت گذاشتن بی دلیل و منطق و بی عدالتی را یاد بگیرند؛ وقتی بزرگتر شوند همین رفتار را با والدین می کنند.

وقتی پدر و مادر در نوجوانی و جوانی فرزندشان تفاوت گذاشتن را حس می کنند شاید آنگاه متوجه رفتار خود در کودکی فرزندشان بشوند.

اگر میان آنها به عدالت رفتار کنیم آنها نیز با ما به عدالت رفتار می کنند.

فرزندان آینه رفتار ما هستند، پیش از آنکه آنها را در هر موردی مواخذه کنیم و از ایشان ایرادگیری کنیم نگاهی به خود بیندازیم و ببینیم برای این هدف تربیتی ، برای این اخلاقی که در فرزندمان اشتباه هست، چقدر زحمت کشیدیم و چقدر وقت گذاشتیم و مطالعه و مشورت کردیم.
خودمان چطور بوده ایم و چطور رفتار کردیم..

فرزندان مان را درک کنیم، پیش از آنکه برای درک شدن به غیر از ما پناه ببرند.