عیادت از بیمار در اسلام

بخوانیم و تامل کنیم

کسی که بیمار است ممکن است تردد به بیرون از خانه برایش سخت باشد؛ کسی که بیمار است دلش در خانه می گیرد..او باید هم درد را تحمل کند و هم مشکلات مربوط به بیماری را.
اینکه حداقل کار را برای او بکنیم این است که لحظاتی را کنارش باشیم و به درد دلش گوش دهیم.

درد چیزی نیست که هضمش برای هیچ کسی ساده باشد..کسی نیست که به درد عادت کند…کسی نیست!..به دردش را گوش کنیم. اصلا چه ایرادی دارد برویم و روبرویش بنشینیم و بگذاریم آه و ناله کند. بعضی ها هستند که درد می کشند و ساکت هستند ..آنقدر صبورند که حتی برای ناله های شبانه شان دلشان نمی آید عزیزان شان را از خواب بیدار کنند..برای همین سکوت می کنند.

قدر عافیت خود را بدانیم و با همین عافیت کنار دردمندان بنشینیم.
فراموش نکنیم درد فقط جسمی نیست و درد روحی ..بدتر از درد جسمی است.

کسی که بیماری روحی پیدا می کند هم بیمار است و نیاز به عیادت دارد. نیاز دارد به اینکه دستش را بگیرید و برای چند لحظه هم شده مایه آرامشش باشید.

بماند آنهایی که درد جسمی و روحی را با هم تحمل می کنند چه رنجی درونشان خانه کرده است. رنجی که با هیچ کلمه ای قابل توصیف نیست.

خودمان را به بی خیالی نزنیم که کار داریم..که گرفتاریم.. اگر در حوالی مان بیماری وجود دارد هوایش را داشته باشیم. اگر از مخارجش خبر داریم یک بار پول نسخه ی داروهایش را بدهیم..اگر نمی توانیم یک بار همراهش به مطب دکتر برویم..اگر نمی توانیم یک بار بعد از ملاقاتش با پزشک به او زنگ بزنیم…بگذاریم کمی حرف بزند و سبک شود..
که اگر بخواهیم هزار کار از ما بر میاید…این روزها دیگر مثل گذشته نیست و هزاران راه ارتباطی وجود دارد…بی عاطفه نباشیم

هوای چشمهایی که در درد …خیس می شوند اما اشک نمی ریزند…هوایی بغض هایی که از تنهایی بلعیده می شوند را داشته باشیم…شاید به عیادت مریضی رفتید و برای لحظه ای آرامش کردید…او برای تان دعا کرد و گره ای از زندگی تان باز شد… گاهی فکر کنیم..ممکن است روزی دنیا چرخی بزند و بیماری گریبان ما را بگیرد…مهرورزی کنیم تا روز نیاز به ما مهرورزی کنند

یا من اسمه دواء و ذکره شفاء