بخوانیم و تامل کنیم
تله ی ریا…تله بسیار بزرگی است. گاهی آنقدر آهسته و شمرده شمرده واردش می شویم که خودمان هم حواسمان نیست و یک دفعه وقتی به خودمان می آییم که می بینیم دیگر تا خرخره فرو رفته ایم و هر انفاق و بخششی که می کنیم را خودمان هر طور شده به گوش بقیه می رسانیم..خودآگاه یا ناخودآگاه…فقط چون روزی مراقب زبانمان نبوده ایم.
اما چه کنیم که در این گودال شیطانی نیفتیم!
از مال تان می بخشید؟ پنهانی ببخشید طوری که حتی هر کسی که فکر می‌کنید اگر دانستن این موضوع سبب می شود بار دیگر با غرور این کار خیر با او برخورد کنید…نداند
از علم تان می بخشید؟ در هر لحظه ذکر بگویید و بگویید که خدا عالم مطلق است..من که چیزی نیستم..اگر می توانید ردی از نام تان هنگام بخشش علم تان نگذارید تا احتمال سقوط تان در این گودال کمتر شود
از محبت تان می بخشید؟ به هر کس که گفت چقدر مهربانی بگویید و خدا مهربان ترین است…بگذارید غرور محبت وجودتان را نگیرد که فردا روز خدایی نکرده همین مهربانی شود ریاکاری…
این روزها کم نیستند کسانی که حتی پانصد تومن تک تومانی را به قصد جلب توجه دیگری در صندوق صدقات می اندازند. اگر یک روسری زیادی داشته باشند و به نیازمندی ببخشند محال است که آن را به گوش بقیه نرسانند. اگر پولی جمع می کنند برای اجاره ی نیازمندی..همه می فهمند..اگر وسایل اضافی شان را می بخشند برای عروس و داماد نیازمندی…همه می فهمند…اگر…اگر و اگر…
اگر از علم شان چیزی منتشر می کنند خیلی زود اسیر “نام” و غرور “من” می شوند…اگر محبتی می کنند جلوی دیگران عزیزدلم است و در خلوت شخص می شود “هی!..ببین”…
خودمان را با آنانکه هر بخششی کنند..ذره ای ریا و افتخار به خود وجودشان را نمی گیرد..با آنانکه آنقدر با “منیّت” درونی جنگیده اند که دیگر منی نمانده و هر چه هست ..خداست..مقایسه نکنیم
قبول کنیم که ضعیف هستیم و بکوشیم که خودمان را گول نزنیم که کاری را برای رضای خدا می کنم اما در باطن…رفیق و هم نشین شیطان باشیم..که شیطان بسیار بد هم نشینی است…مراقب باشیم ندانسته ..درب های زندگی مان را رو به او باز نکنیم که اگر وارد شد…بیرون کردنش …سخت است و مرد جنگ می خواهد