تفسیر آیه الکرسی (بخش دوم)
در ادامه بخش اول تفسیر آیه الکرسی ، اینک بخش دوم را بخوانید:
لهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ…
ترجمه بخش دوم آیه الکرسی
(آیه 255 سوره بقره): آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست؛ کیست که در نزد او جز به فرمانش شفاعت کند؟
لهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ
در اینجا تاکیدی شده بر اینکه هر چه در عالم است از آن خداوند متعال است، این نکته ی بزرگی برای انسان است که بداند آنچه دارد از خودش نیست و چند روزی به عنوان امانت دست او سپرده شده؛ انسانی که این موضوع مهم را باور کند هرگز دست به تجاوز به حقوق دیگران، استثمار، استعمار، حرص، بخل و طمع نمی زند.
من ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ
هیچ کس بدون فرمان و اجازه خداوند نمی تواند در پیشگاه خداوند متعال، شفاعت کسی را کند. این جمله تاکیدی بر مالکیت مطلق خداوند نسبت به همه ی موجودات عالم است. منظور این است که اگر می‌‌بینیم که کسانی مانند انبیاء و اولیاء می توانند شفیع ما باشند، دلیل بر این نیست که آنها مالک چیزی هستند بلکه این مقام را خداوند به آنها بخشیده است و شفاعت آنان به فرمان خداوند است.
? و اما کمی درباره مفهوم شفاعت صحبت کنیم؛ شفاعت یک توصیه ی بی دلیل و پارتی بازی نیست، این نیست که طرف برود سر تا پا گناه کند و بعد دست به دامن شفیع شود. شفاعتی که به وسیله ی بندگان خاص خداوند انجام می شود، مانند شفاعت تکوینی است، یعنی همانطور که اگر در یک دانه ی گیاه، سلول زنده و عامل حیات نباشد، هزاران سال هم زیر نور آفتاب و باران باشد، بی اثر است، شفاعت اولیای خدا برای افراد نالایق هم بی اثر است، یعنی اصولا آنها برای این افراد شفاعتی نخواهند کرد.
شفاعت نیازمند یک ارتباط معنوی بین شفاعت کننده و شفاعت شونده است، کسی که امید شفاعت دارد باید با کسی که از او انتظار شفاعت دارد، ارتباط برقرار کند که این ارتباط وسیله ای برای تربیت او شود و در نتیجه اصلاح رفتار و اعمال، شایسته ی شفاعت می شود.